Во недела (28 октомври) во 3 часот наутро, завршува летното и започнува зимското (вистинско, реално) сметање на времето. Тогаш стрелките на часовниците ќе треба да се вратат за еден час наназад, односно да покажуваат 2 часот, додека модерните електронски уреди тоа ќе го направат автоматски. Зимското време ќе трае се до 31 март 2019 година, кога повторно ќе се премине на летно сметање на времето. Овие датуми на поместување се „унифицирани“ од 2002 година, кога европските држави се договорија летното време да стартува од последната недела на март, а зимското од последната недела во октомври.
Примената на „летно време“ низ светот и во Европа трае повеќе од половина век, а во Македонија истото започна од 1983 година, во рамките на тогашна Југославија. Во меѓувреме, голем број држави се откажаа или сериозно размислуваат да се откажат од административни промени на времето. Причината е тоа што бројни научни студии покажаа дека овие промени од по еден час, неповолно влијаат на човечкиот биоритам и на здравјето (депресивност, летаргичност, проблеми со спиење и др.) дури и до месец дена по промената. Токму затоа, Европската Унија донесе одлука следниот октомври (2019 година) да биде последната административна промена на времето, а државите да се изјаснат кое време ќе го користат: зимското (нормално, природно) или летното (указно, административно). Сосема сигурно е дека паралелно со ЕУ и Република Македонија ќе престане со праксата на промена на времето, но прашање е кое време (зимско или летно) е најприкладно за овој простор?
Согласно укинувањето на промена на времето, ако како целогодишно го прифатиме зимското или нормално средноевропско време, во летните месеци, Сонцето над Македонија ќе изгрева околу 5.00-5.30 часот наутро, а ќе заоѓа најдоцна до 19.00-19.30 часот. Во зимскиот период пак, според истото време, Сонцето изгрева околу 7 часот, а најрано заоѓа околу 16.30 часот. Имајќи го во предвид просечното „административно“ работното време кое кај нас е од 8-16 часот, излегува дека со користење на зимско време, во летните утра, „непотребно“ ќе се изгубат 2-3 часа од дневната светлина (помеѓу 5 и 8 часот) во спиење или долга подготовка за работа. Воедно, релативно кратка дневна светлина ќе имаме по завршувањето на работното време, односно од 16 до 19 часот (само 3 часа). Во зимскиот период пак, според зимското време на работа се заминува околу еден час по разденување (повторно непотребно се „губи“ дел од денот), но се враќаме во квечерина или речиси во мрак. Значи во двата периоди, по завршување на работното време, останува сосема малку дневна светлина, што неповолно влијае на современиот биоритам.
Доколку пак прифатиме перманентно летно време, според кое се разденува и стемнува еден час подоцна (во лето денот трае помеѓу 6 и 20 часот, а во зима помеѓу 8 и 17.30 часот), по завршување на работното време ќе ни останува еден час повеќе дневна светлина. Тоа е поблиску до нашиот современ биоритам и начин на живот, односно дополнителна можност за довршување на некои обврски и активности за кои е потребна природна светлина (вработени и ученици во попладневните смени, семејни активности, попладневна рекреација и др.). Сепак, ако Македонија го прифати летното време, а соседните држави Грција и Бугарија го задржат зимското време (што е најверојатно), практично ќе бидеме во истата часовна зона со нив: како да сме ја промениле часовната зона од средноевропска во источноевропска.
