Секој ден гледам како да изнесуваат лешеви. Пациентите со коронавирус умираат сами, како кучиња. Повеќе немам солзи.
Ова го раскажува за Дојче Веле Бугарката Руми Маринова, која работи како медицинска сестра во италијанскиот град Бергамо.
Седам на балконот и ги гледам камионите кои ги носат телата. Тие ги носат во крематориуми надвор од градот затоа што нема каде да ги држат и да ги закопаат. Јас не го вклучувам телевизорот, затоа што моето дете ќе се вознемири, ако постојано гледа такви снимки. Поминуваат покрај нас, на секои половина час, секој ден и ноќ.
Така започнува приказната на Руми Маринова. Таа е медицинска сестра во Бергамо, а живее во Италија од 1994 година. Но, во моментот таа не оди на работа – бев ослободена затоа што ќерка ми страда од мускулна атрофија, а коронавирусот ќе биде фатален за неа. Ние се затворени веќе трета недела.
Според Руми, голема грешка на италијанците е што тие, веднаш ги преземаа потребните мерки. И многу луѓе првично не обрнуваа внимание на предупредувањата.
Ним беше кажано да не прават ова или она, но мислеа дека тоа е каприц. Тие ги затворија училиштата и универзитетите и студентите тргнаа наоколу, одеа на шопинг, па на одмори. Така, тие го ширеа коронавирусот низ цела Италија. Тие го пофалија. Се фалеа со снимки на социјалните мрежи како вирусот не им може ништо. Но, излезе дека тие не се во право.
Руми оди на пазарење само еднаш неделно. Носи нараквици и маска, иако не е болна.
Говорејќи за работата на лекарите и медицинските сестри кои се на првите борбени линии против коронавирусот, Руми не може да ги задржи солзите . Многу нејзини колеги, претежно млади луѓе со семејства, се веќе заразени, а некои се во тешка состојба.
Овие луѓе го жртвуваат својот живот во моментот. Тие дури и немаат маски присилени да ги направат самите. И покрај ова, тие продолжуваат да одат на работа. Без да трепкаат без да се жалат. Според мене, вие сте вистински херои.
